Pi-hua Ni (National Chiayi University, Tajwan) omawia powieść Jennifer Chow The 228 Legacy z 2013 r. ukazując związki mało znanej historii masakry 228 z opowieścią o głęboko skrywanych sekretach rodziny Lu. Jest to literacka wizja procesu uzdrawiania, pokazująca związki między naruszaniem ciszy wokół traumy, a pamięcią i tożsamością Amerykanów tajwańskiego pochodzenia. 228 odnosi się do daty 28 lutego 1947 r., kiedy doszło do strajku powszechnego i zamieszek na Tajwanie, które zostały brutalnie stłumione przez władze kuomintangowskie. Do czasu demokratyzacji Tajwanu w latach osiemdziesiątych zakazana była jakakolwiek pamięć o ofiarach tych wydarzeń.
Abstract
Artykuł omawia powieść Jennifer Chow The 228 Legacy z 2013 r., ukazując związki mało znanej historii masakry 228 z opowieścią o głęboko skrywanych sekretach rodzinnych. Na początku artykułu przedstawiono ewolucję teorii i literatury traumy, wskazując na ich przydatność w procesach godzenia się, utrwalania pamięci i konstruowania tożsamości. Tło teoretyczne pozwala przyjąć analityczny punkt odniesienia w stosunku do tego, jak Chow innowacyjnie łączy pojedyncze wątki narracyjne bohaterów, aby na przykładzie rodziny Lu odzwierciedlić wielopokoleniowy wpływ traumy i przedstawić proces uzdrawiania, oraz pokazuje związki między naruszaniem ciszy wokół traumy, a pamięcią i tożsamością. Analiza wykazuje też, jak historia przetrwania głównej bohaterki – Silk – jest zapowiedzią przetrwania historii społeczności. Powieść nie tylko przypomina koszmar 228, ale także przedstawia traumatyczne doświadczenia jednostek jako element tajwańskiego dziedzictwa kształtującego tożsamości Amerykanów pochodzących z Tajwanu. Przez wzgląd na innowacyjność form narracyjnych powieści Chow, jej dorobek należy uznać za ważny w kontekście literatury azjatycko-amerykańskiej, literatury diasporycznej i literatury traumy.