[Res Rhetorica] „Kredyt żywy, kredyt umarły i kto nad nim płacze”

W artykule skupiam się na emblematycznych przedstawieniach Długu i Kredytu – dwóch pojęć wzajemnie się warunkujących. Wskazuję środki retoryczne (m.in. elementy niewerbalne sytuacji retorycznej, takie jak gest, mimika, strój) zastosowane w słownoobrazowej kompozycji Cesarego Ripy (Ikonologia, pierwsze wyd. 1593) oraz, dla porównania, z popularnym w grafice europejskiej XVII i XVIII w. motywem śmierci Kredyta, m.in. w polskim druku ulotnym Lament różnego stanu ludzi nad umarłym Kredytem (ok. 1655), składającym się z ryciny oraz wierszowanego, rozbudowanego opisu.