czwartek
6 kwi[Res Rhetorica] „Choroba jako mistyczne uzdrowienie – trzy wczesne świadectwa retoryki naprawczej”
Retoryka ciała, a wraz z nią retoryka zdrowia i choroby, już od czasów homeryckich podlegała negocjowaniu i dyspersji – przynoszącym ciągłą ewolucję tekstowych reprezentacji mocy/niemocy i powiązanych z nimi schematów wyobrażeniowych, dyskursów, fantazmatów ideologicznych – zauważa dr hab. Anna Kapuścińska-Jawara z Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Szczecińskiego. – Przełomowa transformacja zaczęła dokonywać się jednak dopiero za sprawą Platona, myśliciela radykalnej transcendencji i idealistycznego dualizmu, który nie tylko doprowadził do ostrej polaryzacji stanowisk antropologicznych, ale też, filtrując materialność i cielesność przez pryzmat negacji, utorował drogę wyobrażeniom, będącym zwierciadlanym odbiciem rzeczywistości o awersie eudajmonicznym.
Abstrakt
Retoryka naprawcza powiązana z retoryką cielesności/choroby już przed dekadą znalazła na Zachodzie zastosowanie w badaniach nad późnoantycznym piśmiennictwem monastycznym. Badania te nie są jednak w Polsce popularne, czego skutkiem jest brak ożywionej dyskusji w środowisku akademickim – chociażby nad terminologią, której brak w rodzimym dyskursie, a także nad specyfiką oraz perspektywami zastosowań retoryki naprawczej jako propozycji metodologicznej. Dlatego niniejszy artykuł będzie próbą zainicjowania dyskusji na gruncie polskim i rekonesansem możliwości, jakie oferuje paradygmat retoryki naprawczej w połączeniu z tradycyjną analizą retoryczną (w odniesieniu do tematyki choroby w literaturze formacyjnej pierwszych wieków po Chrystusie).
Czytaj artykuł: https://resrhetorica.com/index.php/RR/article/view/709/383.
Artykuł pochodzi z „Res Rhetorica”, Vol 10, No 1 (2023), pt. Retoryka zdrowia i choroby/Rhetoric of health and illness.
Redaktorki numeru: Anna M. Kiełbiewska, Joanna Partyka
Zobacz cały numer: https://resrhetorica.com
(fot. Pixabay/rottonara)