[Res Rhetorica] „Religia kontra medycyna w dialogu Jana z Bakova Sedlák povycvičený rozmlouvání s doktorem lékařským o moru maje (1582)”
 /  RR: polecane artykuły / [Res Rhetorica] „Religia kontra medycyna w dialogu Jana z Bakova Sedlák povycvičený rozmlouvání s doktorem lékařským o moru maje (1582)”
[Res Rhetorica] „Religia kontra medycyna w dialogu Jana z Bakova Sedlák povycvičený rozmlouvání s doktorem lékařským o moru maje (1582)”

[Res Rhetorica] „Religia kontra medycyna w dialogu Jana z Bakova Sedlák povycvičený rozmlouvání s doktorem lékařským o moru maje (1582)”

W piśmiennictwie staroczeskim niezwykle popularną formą literacką przydatną do ugruntowania nauk moralnych był dialog. Jego celem było pogłębianie znajomości zasad wiary i pielęgnowanie pobożności. Literatura tego typu stanowiła skuteczny instrument perswazyjny, bez względu na wyznanie grupy, do której była skierowana i której strategię kształcenia pomagała realizować – pisze Autorka, dr hab. Klaudia Koczur-Lejk z Uniwersytetu Szczecińskiego.

Abstrakt

Celem artykułu jest prześledzenie argumentacji formułowanej w dialogu Jana z Bakova Sedlák povycvičený rozmlouvání s doktorem lékařským o moru maje (1582). W pierwszej części rozważań scharakteryzowano czołowe dzieła literatury staroczeskiej realizujące formę gatunkową dialogu. Następnie poruszono problematykę epidemii morowych w literaturze staroczeskiej. Na tym tle opisano rozmowę poduczonego chłopa z doktorem medycyny, która koncentruje się wokół problematyki zakaźności moru. Pierwszy z rozmówców twierdzi, że choroba nie jest zaraźliwa, a jej źródłem są grzechy, za które Bóg karze ludzi. W swoich wywodach opiera się na Piśmie Świętym. Drugi prezentuje odmienne stanowisko i stara się przekonać swego interlokutora, że mór może być przenoszony przez ludzi. Jego zdaniem przyczyna choroby tkwi w zainfekowanym powietrzu. Utwór to typowy dla piśmiennictwa staroczeskiego spór z układem ról, o charakterze dydaktycznym. Jeden z bohaterów wprowadza twierdzenia, drugi obala je i rozwija poglądy właściwe, tj. zgodne z intencją twórcy. W tym wypadku chłop stanowi maskę autora, jego wypowiedzi są dłuższe i autorytatywne. Z kolei lekarz to partner pouczany, który w finale odkrywa swój błąd i przyznaje rację oponentowi.

 

Artykuł pochodzi z „Res Rhetorica”, Vol 10, No 1 (2023), pt. Retoryka zdrowia i choroby/Rhetoric of health and illness.

Redaktorki numeru: Anna M. Kiełbiewska, Joanna Partyka

Zobacz cały numer: https://resrhetorica.com

 

(fot. Pixabay/GDJ)

POLSKIE TOWARZYSTWO RETORYCZNE

Jako członkowie Towarzystwa reprezentujemy bardzo różne dyscypliny (m.in.: polonistykę, filologię klasyczną, neofilologię, językoznawstwo, historię, filozofię, socjologię). Są wśród nas doświadczeni badacze, jak i początkujący pracownicy nauki. Są teoretycy i praktycy, wykładowcy akademiccy, nauczyciele szkół średnich, pracownicy działów PR, logopedzi, specjaliści w dziedzinie komunikacji.

Subskrybuj newsletter

Subskrybując newsletter wyrażasz zgodę na przetwarzanie Twoich danych osobowych przez Polskie Towarzystwo Retoryczne (ul. Oboźna 8; 00-332 Warszawa) w celu otrzymywania informacji o działalności naukowej PTR. W każdej chwili przysługuje Ci prawo wglądu do Twoich danych oraz cofnięcia wyrażonej zgody.

KONTAKT

Ul. Krakowskie Przedmieście 26/28
00-927 Warszawa
(Instytut Polonistyki Stosowanej UW)

retoryka.ptr@gmail.com

Skip to content